این مذهب ما بود که خوانیم

پیوسته درون دل خدا را

از یاد بریم خویش و هرگز

نامش نرود زیاد ما را

دل می نشود ز دوست غافل

از یاد نمی برد وفا را

ذوق است که آورد ارادت

درد است که می دهد صفا را

ای درد بمان خدا حکیم است

درمان مطلب خدا کریم است

گفتم که چو وصل حاصل آید

دیگر نبرم دمی ز دلبر

در راه وفا جفا عجب نیست

تا نامده  آن نگار در بر

این راز خوشی که در نظر بود

کردم به هزار شوق از بر

تا یار نهاد پا به کویم

شد نقش بر آب آرزویم

ای فرد علی حی قیوم 

بالاتر از آنچه برزبان ها

از تو دل عاشقان به تاراج

غارتگر هستی روان ها

هندوی تو شد عیان به هردو

در مجمر خود بسوخت جانها

از کشته ی رهروان کویت

دایم به فلک رسد فغان ها

هر دم به لباس دیگر آیی

دیوانه کنی و دل ربایی  

مشتاق توایم و هم بلایت

در راه تو نوش ما است هرنیش

در عشق توهر که مضطرب شد  

او را نبود به عقل تشویش

با عشق تو هر که شد پریشان

بشکست طلسم مذهب و کیش

آری دل و دین نجست عاشق

تا عشق ترا بیافت در خویش

عشق است چو دین و مذهب حق

حق می دهدش همیشه رونق

از ما به جهان نشان مجویید

ما راست نشان بی نشانی

بودیم اسیر کوی عشقش

چندی به زمان بی زمانی

با دوست زدیم سالها می

تنها به مکان بی مکانی

چون آخر هر سخن خموشی است

بشنو به زبان بی زبانی

برخیز و مباش در میانه

تا یار درآیدت به خانه

بسیار سخن زعشق گفتیم

وز عشق نکرده ایم آغاز

ای عشق منزهی زتوصیف

وصف تو همین بود به ایجاز

غیر از تو کسی ندارد از تو

ما را نرسد بیان این راز

ای کز تو خدا کند خدایی

بالاتر از این کراست اعجاز ؟

خاموش که نام او نهفتن

بهتر بود از مدیحه گفتن

در جوانی ز چه پرسی که چرا پیر شدم

دیدم آن قامت دلجوی و زمین گیر شدم

عاقلان مژده که دیوانگی از حد بگذشت

باز در خویش فرورفتم و  زنجیر شدم

سیر هفتاد و دو ملت همه را تا دیدم

رفت تدبیر مرا در پی تقدیر شدم

من ازافتادگیم شادم و خود میدانی

با طلسم توبه افسون تو تسخیر شدم

خواب دنیا که براو حاجت تعبیر نبود

رفت از یادم و آسوده ز تعبیر شدم

تو همانی که در آغاز همان بودی لیک

منم آن آیه که در شان  تو تفسیر شدم