ای تکیه گاه و پناه

زیباترین لحظه های پرعصمت و پرشکوه

تنهایی و خلوت من

ای شط شیرین پرشوکت من

ای با تومن گشته بسیار

در کوچه های بزرگ نجابت

در کوچه های فروبسته استجابت

در کوچه های باغ گل ساکت نازهایت

در کوچه های باغ گل سرخ شرمم

در کوچه های نوازش

تا ساحل سیمگون سحرگاه رفتن

در کوچه های مه آلود بس گفت و گو ها

بی هیچ از لذت خواب گفتن

در کو چه های نجیب غزل ها که چشم تو می خواند

ای شط پر شوکت هر چه زیبایی پاک !

ای رفته تا دور دستان

آنجا بگو تا کدامین ستاره ست

روشن ترین همنشین شب غربت تو ؟

ای همنشین قدیم شب غربت من

ای تکیه گاه و پناه من

غمگین ترین لحظه های کنون بی نگاهت تهی مانده از نور  

از تربت فروغ می آیم

تاریک هرگز ندیده بودم ابری

چتر هزار پاره اندوهش را

بر غربت جماعت تنهایان

آنگونه مهربان بگشاید آنگونه پرنثار

باید گریستن ؟

من مرگ را از دور می شناسم

باور نمی کنم

کز تربت فروغ می آیم

آن عطر پر حرارت بالغ

گویی هنوز نیز

از انتهای هر چه نسیم است می وزد

باور نمی کنم این ابر گریه راست نباید باشد 

توهمه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه محو تما شای نگاهت

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمانه رام

خوشه ی ماه فروریخته در آب

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب

شب وصحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید تو به من گفتی

از این عشق حذر کن

لحظه ای چند براین آب نظر کن

آب آیینه عشق گذران است

توکه امروز نگاهی به نگاهی نگران است

باش فردا که دلت با دگران است

تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن

با تو گفتم حذر از عشق ! ندانم

سفر از پیش تو هرگز نتوانم ....نتوانم