ای اهل صفا دل سخن از عید شینده

گاه طرب و شادی و امید رسیده

آن دیده که از تیرگی شام ببستند

اینک بگشایند که خورشید دمیده

مستانه بکوبید و بخوانید و برقصید

زیرا که دم رفته کسی باز ندیده

دی رفته زفردا خبری نیست که امروز

هنگامه ی شادی بود و روز گزیده

این عید غنیمت بشمارید که صوفی

نقد دو جهان را به دمی باز خریده

افتاده به دام من و مایید پریشان

آسوده دلی کز همه جز دوست بریده   

تا تو اسیر تویی قطره ای نه دریایی

زخود حجاب خودی دور کن ببین مایی

پسند خلق تو را رانده است دور از حق

کجا روی به خرابات تا نه  رسوایی

هوای خویش مبین گر هوای او داری

برای او نشوی هر زمان که خود رایی

خدای خویش طلب کن که عمری گذرد

هنوزم در پی بت های جد و آبایی

مراد خود مطلب  گر وصال او خواهی

چه سود هر نفسی پای بند سودایی

نمی رسی به بقا تا نه ای زخود فانی

به آستانه ی الا  رسی اگر لایی

هر جا گذر افتاد نمودار تو بودی

هر سو نظر افتاد پدیدار تو بودی

در کعبه و بتخانه و در دیرو کلیسا

جویای تو دیدم همه را یارتو بودی

در انفس و آفاق کسی جز تو نجستم

در ظاهرو در باطن آثار تو بودی

گردید عیان برسر بازار محبت

بودی تو  فروشنده  خریدار تو بودی

هر دل که به لب زمزمه ی عشق بتی داشت

بت بود بهانه دل و دلدار تو بودی

از روز ازل تا به ابد در همه عالم

پیدا  و نهان اندک و بسیار تو بودی    

بیا که بی من و ما غمگسار هم باشیم

قرار بخش هم و بی قرار هم باشیم

به عشق مهر و وفا را شعار خود سازیم

جدا ز جور و جفا در کنار هم باشیم

بدون شرط و شکایت فدای هم گردیم

بری زقید و تکلف نگار هم باشیم

شویم از همه بیگانه ؛ خویش کم گیریم

غبار غم بزداییم و یار هم  باشیم

درون خانه ی صدق و صفا مقام کنیم

برون زنام و نشان افتخار هم باشیم

سفر کنیم به پای هم از زمان و مکان

در آسمان حقیقت مدارهم باشیم

می از سبوی محبت به جام هم ریزیم

مدام ساقی و مست و خمار هم باشیم