مگرد گرد جهان ای مریض عشق بیا
طبیب عشق گواهی دهد شفا اینجاست

کم نازکن که خانه قلبم سرای تست

هر چیز هست و نیست سراسر برای تست

افسون چشم مست تو دل از کفم ربود

زان برد وام مرغ دلم در هوای تست

ای لعبت چگل که فریباتری زگل

بازآ که گلبن مژه ام بینوای تست

آزادم اززمین و زمان بنده توام

بر در ببین که خسرو خوبان گدای تست

بی عشق مرده است جهانی که زندگی

آنجا بود که سایه ی فرهمای تست

آخر چه فتنه ای تو که در دور روزگار

هر جازهر که می شنوم ماجرای تست 

جانم زبند مردم دنیا بریده است

فارغ از قیل و قال جهان آرمیده است

خدمتگزار خلق دلم بود سالها

از بسکه رنج دید از آنها رمیده است

هر چند گشته است دلم در هوای مهر

عمری گذشت و مهرشناسی ندیده است

دیدم به راستی که به شر است این بشر

از باغ مردمی گل خیری نچیده است

هر دم خیال دیگر و فکری دگر کند

در هر چه گفته اند به وی یا شینده است

در عهد خویشتن نبود پای بنداز آن

هر کس به هر کجا به هوایی پریده است

آتش عشق به عمری دل و جان سوخت مرا

تا که معشوق ره عاشقی آموخت مرا

غیرت عشق مرا فرصت فریاد نداد 

تا نگویم سخنی باز دهان دوخت مرا

بسکه از شوق چو پروانه طوافش کردم

سوخت چون شمع و بهر انجمن افروخت مرا

تا در این دور کنم زمزمه عشق بلند

سالها در دل ایام بیندوخت مرا

بنده پیر مغانم که من از من بخرید

به بهای می و درمیکده بفروخت مرا 

ج