روی خود باز می خواهد زمن پنهان کند

داد اگر اینسان کند فریاد اگر اینسان کند

تا که بیمارم طبیبم در کنار بستر است

وای اگر این درد لطف انگیز را درمان کند

وای من می رنجد از من گر چه می کوشد دلم

آنچه آرام دل  من دوست دارد  آن کند

می گریزد دامنش از دست من ای دل بیا

یار می خواهد که ما را باز سرگردان کند

من حریق بی مهارم دست خاموشی مگر

می تواند زیر خاکستر مرا پنهان کند ؟

من سبوی خشکم  اما آن قدر هستم که باز

بودن من آب را با تشنگان عنوان کند

بس که دیشب گریه کردم گفت امان ازدست تو

کاشکی منظور خود را اندکی عریان کند

تا به کی بی ماه خود امروز را فردا کنم

درد را بیدار بینم گریه در رویا کنم

عمر من در جست و جوی چیز زیبایی گذشت

قصه اش را می نویسم شایدش پیدا کنم

یوسف دردم فروشی نیست حتی با بهشت

زاهدم خوانید اگر من فکر این سودا کنم

نا ز لیلایی اگر بیرون رود از حد حسن

عهد با مجنون ببندم قهر با لیلا کنم

من مگر دیوانه یا دیوم که در شهر وجود

هر پری را یافتم زندانی دنیا کنم ؟

نهاد دست به پیشانی ام که تب داری

گرفت نبض مرا باز هم که بیماری

نگاه کرد به حالم نگاه کرد به می

به گریه گفتمش آری طبیب من آری

شکست پسته و خمیازه را به آه آمیخت

که درد عشق نداری اگر چه بیداری

سکوت کرد چه خوب است رفتنی باشم

سفر به خیر اگر راه توشه داری

به خنده گفت که از جان من چه می خواهی

گریستم که تو عاشق کشی  دل آزاری !

نقاب از رخ فریاد ناگهان برداشت

که سست عهد مرا مثل خود نپنداری

تورا هزار هوس سردوانده و اکنون

برآن سری که مرا زین میان بدست آری

هزا ر بار دلت را به غیر بخشیدی

در ادعا زدوعالم فقط مرا داری

گذشت و رفت که شاید ببخشمت روزی

زروی صدق بینم اگر گرفتاری