خداوندا ! مهیمنا !اندیشه گستر !

با کدامین زبان سپاس تورا گویم ؟

که همه شب به مکرمت و مرحمت تو از شور و شوق و

جذبه لبریزم . همه دم مست شعرم نه مست شعر که شعرمستم .

ای همه زیبایی !

من قلندر شب های تنهایی ام عندلیب باغ های شبم .

نمی دانم در چه حالتم ؟ کجایی ام ؟ کیستم ؟ چیستم ؟

چه می کنی با من ؟ که هر برق عنایتت تجلی خاص دارد .

همه ی جذبه هایت حرارت بخش است و همه ی

دلبریهایت شیرین .

ای حلاوت شعر از تو !

هر واژه را در صباغخانه ی عشق و جذبه ی تو رنگ می زنم

ای برآرنده و برانگیزنده ی اقیانوس های محبت !

آخر من گنهکار کیستم وچیستم که سرشکسته و به خاک افتاده یی

همچون من مرا به بلندای سر بلندی و اسرافرازی می کشانی

و چاشنی و جاذبه یی در کلامم می آفرینی که خود نیز

به شگفتی و حیرت می ماند .

مهربانا

از مهر تو لبریزم ؛ لبریزشعر؛ لبریز شور ؛ لبریز اشک ؛

لبریزشوق ؛ واز این همه نعمت می هراسم ؛ زیرا

بضاعت طاعت ندارم .

ای توانا ترین ! دلم را پاک کن و غرورم را در خاک