زبانم را نمی فهمی نگاهم را نمی بینی

    زاشکم بی خبر ماندی و آهم را نمی بینی

    سخنها خفته در چشمم نگاهم صد زبان دارد

    سیه چشمها مگر طرز نگاهم را نمی بینی

    سیه مژگان من ! موی سپید م را نگاهی کن

   سپید اندام من روز سیاهم را نمی بینی

   پریشانم دل مرگ آشنایم را نمی جویی

    پشیمانم نگاه عذر خواهم را نمی بینی

    گناهم چیست جز عشق تو؟

   روی از من چه می پوشی !

   مگر ای ماه ! چشم بی گناهم را نمی بینی

   در منی و این همه زمن جدا

   با منی و دیده ات به سوی غیر

   بهر من نمانده راه گفتگو

   تو نشسته گرم گفتگوی غیر

   غرق غم دلم به سینه می تپد

   با تو بیقرار بی تو بیقرار

   برکشی تو رخت خویش از این دیار

   سایه ی توام به هر کجا که روی

   سر نهاده ام به زیر پای تو

   چون تو در جهان نجسته ام هنوز

   تا که بر گزینمش به جای تو

    ره نمی جویم بسوی شهرروز

    بی گمان در قعر گوری خفته ام

    گوهری دارم ولی آنرا زبیم

    در دل مردابها بنهفته ام

     می روم ....اما نمی پرسم زخویش

    ره کجا ...منزل کجا ...مقصود چیست

   بوسه می بخشم ولی خود غافلم

   کاین دل دیوانه را معبود کیست

    بگذار زاهدان سیه دامن

    رسوای کوی و انجمنم خوانند

    نام مرا به ننگ بیالایند

    اینان که آفریده شیطانند   

    اما من آن شکوفه اندوهم

   کز شاخه های یاد تو می رویم

   شبها ترا به گوشه تنهایی

   در یاد آشنای تو می جویم

    شب سیاهی کرد و بیماری گرفت

    دیده را طغیان بیداری گرفت

    دیده از دیدن نمی ماند دریغ

    دیده پوشیدن نمی داند دریغ  

    رفت ودر من مرگزاری کهنه یافت

    هستیم را انتظاری کهنه یافت

    تا نهان سازم از تو بار دگر

   راز این خاطر پریشان را

   می کشم بر نگاه ناز آلود

   نرم و سنگین حجاب مژگان را

   دل گرفتار خواهشی جانسوز

   از خدا راه چاره می جویم

   پارسا وار در برایر تو

سخن از زهد و توبه می گویم

    منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکر

    اندرش مزید نعمت هر نفسی که فرو می رود ممد حیات است

    وچون بر می آید مفرح ذات . پس در هر نفسی دو نعمت موجود

    است وبر هرنعمتی شکری واجب 

    یک شب تامل ایام گذشته می کردم وبر عمر تلف کرده تاسف

    می خوردم وسنگ سراچه دل به الماس آب دیده می سفتم

    هر گاه که یکی از بندگان گنه کار پریشان روزگار دست

    انابت به امید اجابت به درگاه حق جل وعلا بردارد ایزد تعالی

    در وی نظر نکند بازش بخواند باز اعراض کند بازش به تضرع

    وزاری بخواند حق سبحانه تعالی فرماید : ای فرشتگان من از

    بنده خود شرم دارم او جز من کسی را ندارد پس او را بیامرزید م

    دعوتش را اجابت کردم وحاجتش بر آورم که از بسیاری دعا و

    زاری بنده همی شرم دارم .

       در سراسر وادی پراسرار کائنات در درون امواج دریاها در آغوش

ا     ا برهای آسمان در دل این سپهر پهناور در عرصه بیکران خلقت و

       صحنه بی پایان طبیعت آری عناصر طبیعت رازبانی است که همه

       با او سخن می گویند باد هنگامی که از فراز بیا بانهای خاموش هستی

       می گذرد و ناله غم انگیز خویش را در کوه و دشت سر می دهد آب

      هنگامی که امواج کوه پیکرش چون دیوی خشمگین درمیان دریا به

      غرش می آیند آفتاب هنگامی که قرص تابان خورشید در پس کوهساران

      فرو می رود همه دهان به ستایش او می گشایند با زبانی مرموز

      و پر عظمت همه از نام تو ترکیب شده از نام تو ای خداوند بزرگ

      ای حقیقت حقایق ای منبع فروزنده عشق ای قبله پر جلا ل آرزو

       چیزی ندارم خدایا با من مدارا کن ای عشق صبرم نمانده است کمتر امروز

       و فردا کن جا مانده ام از رفیقان بار گرانم به دوشت عشق من و تو خطا بود

       بی پرده حاشا کن این شاهکار غم توست دیروز در اوج بودم امروز ویرانیم

       را  در خود تماشا کن اینک منم نعش غرورش به دوشش گم گشته ام در تو

       یک لحظه مرا پیدا کن ...شوری ندارم طوفان مرا برده برخیز و بلوا کن

        صبرم نمانده است ای عشق کمتر امروز وفردا کن 

        شاید هنوز هم در پشت چشمهای له شده در عمق انجماد یک چیز

ن      نیم زنده مغشوش بر جای مانده بود که در تلاش بی رمقش

        می خواست ایمان بیاورد به پاکی آواز آبها شاید ولی چه خالی

        بی پایانی خورشید مرده بود وهیچکس نمی دانست که نام آن

        کبوتر غمگین کزقلبها گریخته ایمانست

     من همان قدر به خدا محتاجم که او به من مشتاق است زیرا من

    همچو ابزاری هستم دردست خدا تا مشیت خود را از طریق من

     به انجام برساند .      اسکاول شین

    انسان نباید از ظاهر مخالف امور آزرده شود چون باید یقین

    بدارد که خرد لایتناهی از منافع  و مصالح او حمایت می کند

    واز هر وضعیتی بهره می جوید تا خیر وصلاحش را پیش

    آورد    

     فرشته تقدیر پیشاپیش شما میرود وراه را نشانتان می دهد

     هر چیزی را مستقیم از ذات کل متوقع باشید و دل خودرا

     به درها و دروازه ها خوش نکنید

     باید دید در زندگی چه چیز برایمان از همه مهمتر است و

     برای رسیدن به آن چه چیزها یی را باید از دست بدهیم و

      در مقابل چه چیزی را کسب می کنیم .

        فروریزید ای اشکهای سوزان باآرامش همیشگی خود فروریزید

        دراین ریزش لحظه ای درنگ نکنید زمانی خانه شما دلی پر شور

        وسینه ای پر هیجان بود افسوس که اکنون مسکنتان جزگونه ای

        زرد و چهره ای پژمرده نیست شما همچون قطره های شفاف

        بارانید که پیاپی به تخته سنگی فرو میریزد وبر اطراف پراکنده

        میشود نه خورشیدی در آسمان می درخشد که خارش کند ونه نسیمی

        درفضامی وزد که ذراتش را با خود ببرد .

        برای سعادتمندان شنیدن ناله هایی که از دل شکسته تیره سوزان

       اشکی با خستگی بر گونه بی نوایان جاری می شود چه تاثیری

       می کند در آسمان دل آنها خورشید امید با زیبایی فراوان مید رخشد

       برای چه صفا و تابش آنرا با یاد بیچاره ای که در دل او جز ظلمتی

       عمیق وجود ندارد بر هم زنند. افسوس که از غم بیچارگان تا شادی

        نیک بختان راهی بس دراز است هرگز اشک نومیدی ومحنتی

ل     لبخند شان را بر هم نمی زند هرگز ابر یاس وبی پناهی آسمان

       سعاد تشان را تاریک نمی سازد .

      هرگز ناله فقر وتنهایی درخاموشی دلشان طنین نمی افکند د نیای

      زیبای بی آینده با همه شکوه خویش در برابرشان جلوه می کند و

      خورشید فروزان سعادت با تمام نورو فروغ خود بالای سرشان

      می درخشد باده شهد آگین حیات تا قطره آخر در کامشان فرو

      میریزد بی آنکه تلخی شرنگی مزاقشان را آزار دهد در این

      صورت برای چه رخ نگرداند تا قطره های اشکی را که به آرامی

ا    ا ز دیدگان تیره روزی سرازیر می شود بنگرد و به ناله هایی که

ا    ا ز دلی ستم دیده بدرد می آید گوش فرا دهد .

      بیایید تا با درد و غم جاودانه خود بگریم و د م بر نیاوریم آتش

     غم را در کانون دلما ن شعله ور سازیم وبا خاکستر صبر بپوشانیم .  

ما زدرد در دوایی یافتیم                 درد  خورد یم و صفایی یافتیم

تا که بیگانه شد یم از خویشتن              ناگهانی آشنایی یافتیم

گنج او در کنج ویران دیده ایم             باتوکی گوئیم جائی یافتیم 

ما از این هستی خود فانی شدیم            جاودان از وی بقائی یافتیم   

بی نوا گشتیم در عالم بسی                 تانوا از بی نوائی یافتیم

 می بندم این دوچشم پرآ تش را

 تاننگرد درون دوچشما نش

 تا داغ وپر تنش نشود قلبم

 ازشعله نگاه پریشانش

 می بندم این دوچشم پرآ تش را

 تا بگذرم زوادی رسوایی

 تا قلب خاموشم نکشد فریاد      

 رومی کنم به خلوت وتنهایی

 آه ای خدا که دست توا نا یت

 بنیان نهاده عالم هستی را

 بنمای روی واز دل من بستان

 شوق گناه و نقش پرستی را

 راضی مشو که بنده ناچیزی

 عاصی شود بغیرتو روی آورد

  را ضی مشو که سیل سرشکش را

 درپای جام باده فروبارد

 ازتنگنای محبس تاریکی

 ازمنجلاب تیره ا ین د نیا

 بانگ پراز نیازمرا بشنو

 آه ای خدای قادر بی همتا