ای اهل صفا دل سخن از عید شینده

گاه طرب و شادی و امید رسیده

آن دیده که از تیرگی شام ببستند

اینک بگشایند که خورشید دمیده

مستانه بکوبید و بخوانید و برقصید

زیرا که دم رفته کسی باز ندیده

دی رفته زفردا خبری نیست که امروز

هنگامه ی شادی بود و روز گزیده

این عید غنیمت بشمارید که صوفی

نقد دو جهان را به دمی باز خریده

افتاده به دام من و مایید پریشان

آسوده دلی کز همه جز دوست بریده   

تا تو اسیر تویی قطره ای نه دریایی

زخود حجاب خودی دور کن ببین مایی

پسند خلق تو را رانده است دور از حق

کجا روی به خرابات تا نه  رسوایی

هوای خویش مبین گر هوای او داری

برای او نشوی هر زمان که خود رایی

خدای خویش طلب کن که عمری گذرد

هنوزم در پی بت های جد و آبایی

مراد خود مطلب  گر وصال او خواهی

چه سود هر نفسی پای بند سودایی

نمی رسی به بقا تا نه ای زخود فانی

به آستانه ی الا  رسی اگر لایی

هر جا گذر افتاد نمودار تو بودی

هر سو نظر افتاد پدیدار تو بودی

در کعبه و بتخانه و در دیرو کلیسا

جویای تو دیدم همه را یارتو بودی

در انفس و آفاق کسی جز تو نجستم

در ظاهرو در باطن آثار تو بودی

گردید عیان برسر بازار محبت

بودی تو  فروشنده  خریدار تو بودی

هر دل که به لب زمزمه ی عشق بتی داشت

بت بود بهانه دل و دلدار تو بودی

از روز ازل تا به ابد در همه عالم

پیدا  و نهان اندک و بسیار تو بودی    

بیا که بی من و ما غمگسار هم باشیم

قرار بخش هم و بی قرار هم باشیم

به عشق مهر و وفا را شعار خود سازیم

جدا ز جور و جفا در کنار هم باشیم

بدون شرط و شکایت فدای هم گردیم

بری زقید و تکلف نگار هم باشیم

شویم از همه بیگانه ؛ خویش کم گیریم

غبار غم بزداییم و یار هم  باشیم

درون خانه ی صدق و صفا مقام کنیم

برون زنام و نشان افتخار هم باشیم

سفر کنیم به پای هم از زمان و مکان

در آسمان حقیقت مدارهم باشیم

می از سبوی محبت به جام هم ریزیم

مدام ساقی و مست و خمار هم باشیم

یاد باد آن که سینه ی ما گنج راز بود

جان گرم عشق و دوست توسل دراز بود

دل داشت در دیار و جهانی نیاز داشت

او بود و حسن بود و صفا بود و ناز بود

چشم اوامید بود و هوای وصال دوست

شب تا سحر دو دیده به در بود و باز بود

مارا تمام عمر چه مستانه می گذشت

دستی به جام و گوش به آوای ساز بود

دوری نبود و جور نبود و جفا نبود

معشوقه از طریق وفا دلنواز بود

گفتم که خوش گذشت مرا دل شنید و گفت

پنهان مکن که قصه ما جانگداز بود  

از عشق رسیده ام به جایی

کز عشق نمانده جای پایی

نقد من و ما و نقش هستی

از یاد برفت درهوایی

اینجا که منم خبر نباشد

زیرا که نه دانش است و رایی

حیران شده عشق در مقامش

عقل است فضول ژاژ خایی

من نیز فقیر بی  نشانی

بی خویشتنی و بی نوایی

فارغ  زوفا و از جفایی

بیگانه زخویش و آشنایی

تنها به همین ملامتم در

کزمن رسد همی ندایی

هو چو رخ را به کس عیان ننمود

لاجرم کس به هو زبان نگشود

اولیا را خدای غیب و شهود

از هویت چنین خبر فرمود

او بود او جز او نخواهد بود

می گذشتم زکوی میخانه

فارغ از گفتگوی بیگانه

مستی آگه سرود مستانه

نیست  در جام ما جز او موجود

دیر را عارفانه گردیدم

آتشی گرم شعله ور دیدم

پس به مسجد شدم سوی محراب

تا از او گیرم از امام جواب

گفت بیرون شو از خطا و صواب

تا ببینی به دیدگان شهود

احدیت نشان او دارد

واحدیت بیان او دارد