می پرستی شیوه ی دریالان است ای عزیز

عشقبازی از فنون کاملان است ای عزیز

نازکان نرم را در جمع مستان راه نیست

ناز و بی تابی طریق عاقلان است ای عزیز

بت شکن در جهان آیین رندان است و بس

بت پرستی مذهب بی حاصلان است ای عزیز

خود نمایان محرم کوی محبت نیستند

خلوت ما دور از این ناقابلان است ای عزیز

دانش و منطق مجو در حلقه ی اصحاب عشق

ذکر این افسانه ها  از فاضلان است ای عزیز  

گرحریف بزم مایی باده نوش و دم مزن

رسم بد مستی ادای جاهلان است ای عزیز

عقل گوید من دلیل هر نمودم

عشق گوید من شهنشاه وجودم

عقل گوید آگه از هر شرو خیرم

عشق گوید برتر از اینهاست سیرم

عقل گوید من به هستی رهنمایم

عشق گوید نیستی را ره گشایم

عقل گوید من نگهدار وجودم

عشق گوید فارغ از بود و نبودم

عقل گوید من نظام کایناتم

عشق گوید رسته از قید جهانم

عقل گوید پادشاهی پرفتوحم

عشق گوید من امیر قلب و روحم

عقل  گوید کشف معقولات خوانم 

عشق گوید علم مجهولات دانم

عقل گوید از خطرها می رهانم

عشق گوید در خطر ها من امانم

عقل گوید عالم و صاحب کمالم

عشق گوید من به دنبال وصالم

سالها در سفر به سر  گشتیم  

عاشقانه به بحرو بر گشتیم

تا ببینیم نور دیده ی خود

پای تا سر همه نظر گشتیم

عاشق و مست لا ابالی وار

در پی دوست در بدر گشتیم

ظاهرو باطن جهان دیدیم

معنی خاص هر صور گشتیم

کشتگان بلای غم بودیم

زنده و شادمان دگر گشتیم

آفتاب جمال او دیدیم

از تتق کبریا صورت لطف خدا

بسته نقابی زنور روی نموده به ما

دره ی بیضا بود صورت روحانیش

شاه معانی  بیان هردو جهانش گدا

در عدم  و در وجود رسم نکاح او نهاد

مسکن اولاد ساخت دار فنا و بقا

برزخ  جامع بود صورت جمع وجود

نور گرفته زحق  داده به عالم ضیا

معنی ام الکتاب نور محمد بود

اصل همه عین او عین همه چیز ها

پیشتر از عقل کل خوانده زلوح ضمیر

حکم قضایی غلط لوح قدر بی خطا

خضر مسیحا نفس از دم او زنده دل

حسن از او یافته یوسف زیبا لقا

رموز آفرینش را تو ای عاقل نمی دانی

اگرهم اندکی دانی یقین کامل نمی دانی

توای زاهد به پای خود ره مسجد نمی گیری

ترا دستی برد کز آن تویی غافل نمی دانی 

تو ای عاشق زمعشوق همان یابی که می خواهی

به عشقت میشوی واصل ولی واصل نمی دانی

توای سالک که میجویی زهر سو راه امیدی

زحال ما چه می پرسی  زبان دل نمی دانی

توای عارف نمی بینی بجز دریا و کشتی را

به گردابی درافتادی که از ساحل نمیدانی

تو سوزو ساز دل مبتلا چه می دانی

شنیده ای زخدا از خدا چه میدانی

نگفته ایم تورا آنچه هست در سر ما

تو سر ما چو ندانی زما چه می دانی

نرفته ای قدمی در طریق عشق و صفا

فنا گشته مقام بقا چه می دانی

تو مست ما و تویی کی از او خبر گیری

تو کز جفا بگریزی وفا چه می دانی

نداده ای سرو جان را برای معشوق

تو حال عاشق بیچاره را چه می دانی

دلت خوش است که داری به سوی حق راهی

از این طریقت بی انتها چه می دانی

من فقیری بینوایم

       عاشق درد و بلایم

گر به عشقش مبتلایم  

عشق او امید جونه

راحت قلب و امونه دل من آروم نگیره  

           در کمند او اسیره

گر در این سودا نمیره

        درد او درمون کاره 

سوز دل حدی نداره

         سوختن تا برقراره

ای خدا عاشق ترم کن 

        عاقلی دور از سرم کن

صادقم من باورم کن

       من سرمستی ندارم

جز تهیدستی ندارم

       گردگر هستی ندارم

تن زنم فرزانگی را  

        سردهم دیوانگی را

از جهان بیگانگی را

        درد مندی بی دلم من

فارغ از آب و گلم من

حاصل ار بی حاصلم من

دل که غیر از او ندونه