با تو بیمش نیست از دریای توفان زا دلم

بلکه با تو می زند شلاق بردریا دلم

می سیتزد هم چنان با پشت گرمی های تو

با شب تاریک و بیم موج و توفان ها دلم

گرچه اینان با هم اند اما به بویت می برد

جنگ را زامواج زنجیری تک و تنها دلم

با امید ساحلی کانجا چراغت روشن است

تخته بیرون می برد زین ورطه بی پروا دلم

بی محابا تن به غوغای حوادث می دهد

زهره ی مرغان توفان است آری با دلم

تا رساند عشق بازی را به اوج آسمان

ساخته فواره ها از خون نهنگ آسا دلم

با تلا طم های عشقت زیرو بالا می شود

بی که درماند دمی زین زیرو زان بالا دلم

عقل دوراندیش ساحل را نشانم می دهد

عشق را می جوید از خیزابها اما دلم

ای بر آورده ی وصل شب مهتاب و پگاه

ناز پرورده ی خوشید و نظر کرده ی ماه

چون خدا ساختنت خواست به دلخواه نخست

گلت آمیخت به هفتاد گل مهر گیاه

مشتی الماس زشب چید و به چشمت پاشید

تا درخشان شود این گونه به چشم تو نگاه

نیز ازآن باده که زانگونه بهشتش کردند

یک – دوپیمانه در آمیخت بدان چشم سیاه

پس به حوا و تو بخشید تنی وسوسه ریز

آنکه با آدم و من داد دلی وسوسه خواه

گنگ و سرگشته به هر سو دل آدم چون دید

با هوایت هوس گم رهش آورد به راه

برقی از چشم تو آنگاه در آدم زد و سوخت

خرمن آدمیان را هم از آن طرفه گناه

تا شکیبم دهد و صبر به زندان زمین

از بهشت سوی من هدیه فرستاد آن گاه   

جزنور خداوند هویدا دگری نیست

هرجا به هر سوی جز اوجلوه گری نیست

اوهست بدانگونه که بوده است در آغاز

جز مستی مطلق به جهان خشک و تری نیست

این نقش خیال است به چشم تو نمودار

بر وهم مکن تکیه که آن را اثری نیست

بگذر زهنرها هنر عشق طلب کن

غیر از هنر عشق به گیتی هنری نیست

در دور زمان فرصت عشق است ثمر بخش

جز بذرمحبت به زمینی ثمری نیست

اجزای جهان زنده به عشق اند دمادم

کی درک کند دیده که صاحب نظری نیست      

جهان و هر چه در آن است جز تو چیزی نیست

نهان هرچه عیانست جز تو چیزی نیست

تویی حیات همه کاینات در نظرم

یقین بود نه گمان است جز تو چیز نیست

خیال ماو تو رویای کودکان باشد

چو خاطری گذرانست جز تو چیزی نیست

همه خطوط و نقوش مظاهرهستی

زنقطه ی تو نشانست جز تو چیزی نیست

به چشم اهل دلی بحر بی کران امواج

نمود خلق جهانست جز تو چیزی نیست

ترا به دیده ی تو عارفان شناخته اند

که گفته اند چنانست جز تو چیزی نیست

دوش کز شور جنون چون و چرایی داشتم

با دل شوریده ی خود ماجرایی داشتم

گفتمش از کفرو دین آخر چه کردی اختیار

گفت بودم غافل از حق تا که رایی داشتم

گفتمش بیگانه ای یا آشنا احوال چیست

گفت تا بیگانه بودم آشنایی داشتم

گفتمش از وصل هجرانت نمی گویی سخن

گفت کردم توبه فکر نارسایی داشتم

گفتمش فانی چو گشتی چشم بینایت چه شد

گفت دیدم بی جهت ماو شمایی داشتم

گفتمش باران رحمت ابر لطفش برتو ریخت

گفت در خاطر کجا ارض و سیمایی داشتم

گفتمش از بت پرستی رسته ای بی پرده گفت

می پرستیدم بتی را تا هوایی داشتم

گفتمش از فیض حضورش خانه ات آباد گشت

گفت ویران شد به دستش هر بنایی داشتم 

منم که ملک جهان تنگ از برای من است

فراز مهرو مه آسمان سرای من است

فروختم به جوی کاینات و هر چه در اوست

که جای نقش و نگار است آن نه جای من است

زرهروان سفر کرده جای پایی نیست

چو بازمی می نگرم محو جای پای من است

در این د یار نباشد غریب د یاری

به هر که می رسم از دور آشنای من است

زغیر دوست نشان در جهان نمی یابم

به هر کجا که نظر می کنم خدای من است

در این بساط که بزم محبتش خوانند

به سالکان طریقت کنون صلای من است

این رشته ی من و توز عالم گسستنی است

ای مرغ تیز پر قفس تن شکستنی است

ای هرزه گرد بیهوده گو خود درنگ چیست

این کوره راه عمر نه جای نشستنی است

بگذراز این جهان که نه چیز یست د ید نی

پیمانه ایست خالی و جامی شکستنی است

خود خواهی تو دانه و فکر و خیال دام

زین دام و دانه جم و روان تو خستنی است

آسوده صوفی که زبند من و تو رست

راه سلامت آری از این بند رستنی است

مرغ دل که یافت پرو بال همتی

از بام خود پرید که دانست جستنی است

ازغم عشق چه می باید کرد

به دمی دیداری می توان راضی شد

به تمنای نگاهی می توان تشنه ی جانبازی شد

می توان دل خوش کرد به کلامی که شنید

از دوخط نامه سرد می توان داغ شد و شعله کشید

از جهنم گذری کردو گذشت به گذرگاه رسید

به گذرگاه تباهی به جنون و زعطش فریاد زد

دیدم دلم گرفته هوای گریه دارم

تو این غروب غمگین دور از رفیق و یارم

دیدم دلم گرفته دنیا به این شلوغی

این همه آدم اما من کسی رو ندارم

دیدم غروب اما نه مثل هر غروبی

پهنای آسمونها از غم ندیده بودم هرگز به این شلوغی

دیدم که جاده خسته است از این که عمری بسته است

اونم تمام حرفهاش یا ازهجوم بارون یا از پلی شکسته است

من و غروب و جاده رفتیم تا بی نهایت

از دست دوری راه یکی نکرد شکایت

گم شدیم از غریبی من و غروب و جاده

از بس هوا گرفته از بس که غم زیاده

پر از غبار غم بود هر جا نگاه می کردی

کی داشت خبر که یک روز میری که بر نگردی

دیدم غروبه اما نه مثل هر غروبی

هر آنچه اکنون در این لحظه پیش می آید نتیجه انتقامهایی

است که در گذشته به آن دست زده اید .    دیپا چوپرا

در عالم هیچ یک از دیون پرداخت نشده باقی نمی ماند

در کائنات نظام محاسبه ای بی نقص و کامل وجود دارد

و همه چیز مبادله مداوم نیروهاست .

بهترین راه برای اجرای قانون بخشیدن این است که هر گاه

با کسی تماس می یابید چیزی به آنها یاد بدهید در حقیقت

قدرتمند ترین شکل بخشایش غیر مادی است .

اگر کاری انجام نشده این ماییم که آنرا به انجام نرسانده ایم

اگر سوء تفاهمی ایجاد شده ما آنرا به وجود آوردیم . اگر در

رنج و فشار عاطفی قرار داریم این ماییم که بودن در آن حال

را برگزیده ایم . اگر تمامی آنچه که هستیم نمی شویم این ماییم

که تن به دگرگونی نمی دهیم .    لئو بوسکالیا