روی خود باز می خواهد زمن پنهان کند

داد اگر اینسان کند فریاد اگر اینسان کند

تا که بیمارم طبیبم در کنار بستر است

وای اگر این درد لطف انگیز را درمان کند

وای من می رنجد از من گر چه می کوشد دلم

آنچه آرام دل  من دوست دارد  آن کند

می گریزد دامنش از دست من ای دل بیا

یار می خواهد که ما را باز سرگردان کند

من حریق بی مهارم دست خاموشی مگر

می تواند زیر خاکستر مرا پنهان کند ؟

من سبوی خشکم  اما آن قدر هستم که باز

بودن من آب را با تشنگان عنوان کند

بس که دیشب گریه کردم گفت امان ازدست تو

کاشکی منظور خود را اندکی عریان کند

تا به کی بی ماه خود امروز را فردا کنم

درد را بیدار بینم گریه در رویا کنم

عمر من در جست و جوی چیز زیبایی گذشت

قصه اش را می نویسم شایدش پیدا کنم

یوسف دردم فروشی نیست حتی با بهشت

زاهدم خوانید اگر من فکر این سودا کنم

نا ز لیلایی اگر بیرون رود از حد حسن

عهد با مجنون ببندم قهر با لیلا کنم

من مگر دیوانه یا دیوم که در شهر وجود

هر پری را یافتم زندانی دنیا کنم ؟

نهاد دست به پیشانی ام که تب داری

گرفت نبض مرا باز هم که بیماری

نگاه کرد به حالم نگاه کرد به می

به گریه گفتمش آری طبیب من آری

شکست پسته و خمیازه را به آه آمیخت

که درد عشق نداری اگر چه بیداری

سکوت کرد چه خوب است رفتنی باشم

سفر به خیر اگر راه توشه داری

به خنده گفت که از جان من چه می خواهی

گریستم که تو عاشق کشی  دل آزاری !

نقاب از رخ فریاد ناگهان برداشت

که سست عهد مرا مثل خود نپنداری

تورا هزار هوس سردوانده و اکنون

برآن سری که مرا زین میان بدست آری

هزا ر بار دلت را به غیر بخشیدی

در ادعا زدوعالم فقط مرا داری

گذشت و رفت که شاید ببخشمت روزی

زروی صدق بینم اگر گرفتاری   

من کمی بیمار عشقم ای دل غافل برو

از زبان هر که می خواهی مرا انکار کن

برمسیح اشک من ایمان ندارد روزگار

یا مسیحا خود مرا چون مریم ایمان دار کن

شوق دیدار تو در خانه ی دل منزل کرد

آیه ی اشک مرا در شب غم نازل کرد

خواستم فاصله ها را از میان بردارم

در میان بودن من سعی مرا با طل کرد

چشم حیران دلم در طلب نیم نگاه

دوش تا صبحد مان گریه ی بی حاصل کرد

مست دیوانه چنانم که به دیوانی پند

نتواند دگر یک نفسم عاقل کرد

عاقبت ای دل دل سوخته کامت بدهد

آن دل آرام که این گونه تورا بی دل کرد

نسبت عاشق و معشوق عیان تا نشود

عشق را یار میان من و خود حایل کرد

می توان بارلقا یافت به پروانه ی اشک

شمع با گریه ی  خود رخنه به هر محفل کرد   

نیم شب جنگی میان بادو باران در گرفت

چون سبک باد است  باران باد را بر سر گرفت

برزمین اما نزد شاید سگالید این چنین

می توان این باد را چون جامه بر پیکر گرفت

یا چنین پنداشت چون پیروز میدان آمده ست

باد را هم می توان درزیر بال وپر گرفت

باد زیر پوستین ابری  باران خزید

جنگ را از سر ولی این بار سنگین تر گرفت

خواست باران بجنبد هستی اش بر باد رفت

گیسوانش را به چنگ آن بود ه  بی مادر گرفت

در نبرد کفر و ایمان هم روایت می کنند

کفر کوتاه آمد  ایمان  کفر را در بر گرفت

می توان این قصه را تا قله باور رساند

لیک ایمان را نباید بیش از این کمتر گرفت

کاملی می گفت باید کوه ایمان را شکافت

یک زمان در پشت آن  شیطان اگر سنگر گرفت  

غرق بحر بی نشانی غافل از خویشم دگر

بی خیال از کاینات چیست تشویشم دگر

مدتی باشد  که با یادش زخود بیگانه ام

منفعل هرگز نسازد نوش یا نیشم دگر

دل ندارد مذهبی در عالم دیوانگی

از چه می پرسند جمعی عاقل از کیشم دگر

برد جانانم به یغما جان و دل را از کفم

بامن مفلس چه گویی که از کم و بیشم دگر

می زند دلدار اگر انگشت برسیم جنون

مرهمی خواهد گذارد بردل ریشم دگر   

هستم من از عشقت زهر دیوانه ای دیوانه تر

زیرا تودرحسنی زهر دردانه ای دردانه تر

دیوانگی ما را بود نسبت به عقل این و آن

ماییم و گیتی زهر فرزانه ای فرزانه تر

هردم منت از جان و دل بیش آشنا تر میشوم

بینم تویی با من زهر بیگانه ای بیگانه تر

دانی حقیقت را چرا بینم عیان با چشم جان

دیدم بجز حق را زهر افسانه ای افسانه تر

کردیم جان و دل فدا دادیم خود را در بها

در چشم ما بودی زهر جانانه ای جانانه تر

دردام صیاد ازل حیران فتادم تا ابد

مرغ دلم باشد زهر بی لانه ای بی لانه تر