وقتی نگاه می کردم از گل به خار رسیدم

با خودم گفتم پروردگارا چه فلسفه ای است در این همسایگی

وچه حکمتی است در این بیگانگی

بایه مشت خاطره های خوب و بد مگه میشه

تا ابد زندگی کرد .

همه جا اشکم سرازیرو دل از زندگی سیرو انگار

این روزا دل داره می میره و می ره پی کارش

صدات مونده نمی ره از توگوشم

نگات مونده که برده عقل از هوشم

خودت نیستی ولی یادت باهامه

تو که رفتی ولی عطرت نمی ره خودت نیستی  

دلت اینجا اسیره اگه رفتی ولی عشقت که مونده

همین عشقت دل مارو سوزونده

همه جا اشکم سرازیرو دل از زندگی سیرو انگار

این روزا دل داره می میره

با تو چه زندگی هایی که تورویاهام نداشتم

تک و تنها بودم اما تورو تنها نمی ذاشتم

چه سفرها با تو کردم چه سفرها تو رو بردم

دم مرگ رسیدم اما به هوای تو نمردم

دارم از تو می نویسم که نگی دوستت ندارم

از توکه با یه نگاهت زیرو رو شد روزگارم

موقع نوشتن و وقت اسم گذاشتن وکسی رو جز

تو نداشتم جز تو نمی ذاشتم من تموم قصه هام

قصه ی توست

اگه غمگینه اون از غصه ی توست

تک وتنها بودم اما تورو تنها نمی ذاشتم

حتی من به آرزوهات تورو آخر می رسوندم

می رسیدی تو  من  اما آرزوبه دل می موندم

هی می خواستم که بگم که بدونی حالمو

اما ترس و دلهره خط می زد خیالمو

این قده رفتمو رفتم که هنوز برنگشتم

هر چی شعر عاشقونست من برای تو نوشتم

توجهنم سوختم اما نوشتم تو بهشتم

اگه عاشقونه گفتم عشق تو با عشقش

اگه مردم تو بدون چه کسی وارثه  

بازدرعشق تو تجدید نظر خواهم کرد

خلق را ازنظر خویش خبر خواهم کرد

آتش هجر تو در سینه خود خواهم کشت

از سر اندیشه ی وصل تو  بدر خواهم کرد

کلمات من و معشوق به خط خواهم زد

عشق را در همه آفاق سمر خواهم کرد

به تولای تو چشم از همه خواهم پوشید

با نگاه توبه روی تو نظر خواهم کرد

سنگ غیرت به سرو پای طلب خواهم زد

همه جا با توبه پای توسفر خواهم کرد

ازدیار من ما رخت بدر خواهم برد

به سر کوی تومستانه گذر خواهم کرد    

مگرد گرد جهان ای مریض عشق بیا
طبیب عشق گواهی دهد شفا اینجاست

کم نازکن که خانه قلبم سرای تست

هر چیز هست و نیست سراسر برای تست

افسون چشم مست تو دل از کفم ربود

زان برد وام مرغ دلم در هوای تست

ای لعبت چگل که فریباتری زگل

بازآ که گلبن مژه ام بینوای تست

آزادم اززمین و زمان بنده توام

بر در ببین که خسرو خوبان گدای تست

بی عشق مرده است جهانی که زندگی

آنجا بود که سایه ی فرهمای تست

آخر چه فتنه ای تو که در دور روزگار

هر جازهر که می شنوم ماجرای تست 

جانم زبند مردم دنیا بریده است

فارغ از قیل و قال جهان آرمیده است

خدمتگزار خلق دلم بود سالها

از بسکه رنج دید از آنها رمیده است

هر چند گشته است دلم در هوای مهر

عمری گذشت و مهرشناسی ندیده است

دیدم به راستی که به شر است این بشر

از باغ مردمی گل خیری نچیده است

هر دم خیال دیگر و فکری دگر کند

در هر چه گفته اند به وی یا شینده است

در عهد خویشتن نبود پای بنداز آن

هر کس به هر کجا به هوایی پریده است

آتش عشق به عمری دل و جان سوخت مرا

تا که معشوق ره عاشقی آموخت مرا

غیرت عشق مرا فرصت فریاد نداد 

تا نگویم سخنی باز دهان دوخت مرا

بسکه از شوق چو پروانه طوافش کردم

سوخت چون شمع و بهر انجمن افروخت مرا

تا در این دور کنم زمزمه عشق بلند

سالها در دل ایام بیندوخت مرا

بنده پیر مغانم که من از من بخرید

به بهای می و درمیکده بفروخت مرا